Op avontuur in het zuiden van Noorwegen

Hoewel Jordi en ik Noorwegen allebei al eerder bezochten, staat er nog steeds heel wat op het verlanglijstje in dit prachtige land. Deze keer besloten we om de regio’s Telemark, Hardangervidda en Jotunheimen te combineren. We vertrokken zaterdagnacht met onze wagen richting Kiel in het noorden van Duitsland. Tegen de ochtend bereikten we de havenstad en waren we getuigen hoe de grote Color Fantasy, één van de schepen uit de vloot van Color Line zich aan wal manoeuvreerde. Eens aan boord begon het avontuur echt! De stevige zeebries van het Kattegat die op het dek waaide met de zon in de rug zorgde meteen voor een ontspannen vakantiesfeer. De winkelpromenade, entertainment, bars en restaurants waren het ideale tijdverdrijf en voor we het wisten stonden we de volgende ochtend in Oslo.

Onze eerste stop van de reis was het Søstrene Storaas Hotel nabij Kongsberg op ongeveer anderhalf uur rijden van Oslo. Bij aankomst werden we verwacht in het mooie familiehotel waar elke kamer een eigen familieverhaal heeft. We maakten een wandelingetje in de omgeving van het meer en genoten van de eerste herfsttaferelen: vliegenzwammen in overvloed. Omdat de meeste activiteiten enkel in het hoogseizoen aangeboden worden, spendeerden we de late namiddag met een boek op de steiger van het meer. ’s Avonds stonden de eigen gekweekte varkens op het menu en genoten we van een heerlijk diner.

De volgende ochtend miezerde het toen we na het ontbijt vertrokken. Aan de grootste staafkerk van Noorwegen, in Heddal, regende het harder, maar dit hield ons niet tegen om dit indrukwekkende bouwwerk toch even te bewonderen. We reden verder naar Vrådal en stopten even voor een korte wandeling door het bos en langs verschillende skihuisjes. We zetten onze rit naar Dalen verder waar het landschap meer uitgesproken werd. Aangekomen in de charmante Dalen B&B, ontmoetten we de joviale Olivier, de Belgische eigenaar die ons tal van tips gaf om de komende dagen het mooiste van de directe regio te zien. Die namiddag gingen we nog de trappen op recht tegenover de B&B die leidden naar enkele boerderijen met prachtig uitzicht, het begin van de wandeling naar Rui. De wolken trokken snel voorbij, waardoor het uitzicht iedere 5 minuten veranderde. Olivier had ons het advies gegeven om bij valavond enkele gravelwegen in de buurt te verkennen om elanden te spotten. Die avond zagen we wilde herten, maar geen elanden.

De volgende ochtend besloten we een stuk van de Lårdalsstigen te wandelen, een wandelroute van ongeveer 14km die wel eens vergeleken wordt met de Besseggen. Het plan was om de volledige wandeling te doen en met de ferry terug te keren, maar door het natte weer die dag en de krappe tijd, besloten we om een deel te wandelen langs een van de mooiste stukken. We wandelden eerst door een moeras en klommen dan langs rotsen en bossen naar de bergkam die prachtige uitzichten over het meer bood.

Verwonderd van het uitzicht, wachtte me boven nog een complete verrassing: Jordi vroeg me ten huwelijk! Overdonderd en emotioneel verloofden we ons en zal de Lårdalsstigen altijd een speciaal plekje in ons hart hebben. De hele wandeling lang waren we alleen op pad en waren we allebei euforisch!

Alsof dat niet genoeg was, gebeurden er die dag nog enkele bijzondere dingen. We ontdekten de originele Soria Moria sauna op het meer, spotten die dag wel 4 elanden (onze eerste elanden ooit!) en kwamen we die ‘s avonds Axel Daeseleire en Sergio Herman in het Dalen Hotel tegen die er een culinair programma zouden opnemen. Dalen heeft op z’n minst gezegd een stempel gedrukt.

De volgende ochtend verlieten we Dalen en trokken we over verlaten weggetjes richting Flovatn, een meer gelegen in een desolaat landschap van rotsachtige bergen en mossen. Het bosrijke landschap was op minder dan een uurtje rijden veranderd in het fjellslandschap dat boven de boomgrens ligt. Het wandelpad was echter niet goed aangeduid en we denken nog steeds dat we het niet helemaal bij het rechte eind hadden. Het enige referentiepunt om te volgen was een wildwaterrivier afkomstig vanaf het meer. Ook hier waren we weer heel de tijd alleen in dit ongelofelijke natuurschoon, echt verademend! Zon en korte regenbuien wisselden elkaar af, waardoor we die dag bijna permanent regenbogen zagen.

Na de middag reden we verder naar Rjukan en het Tinnsjå meer. Onderweg strekten we de benen nog eens voor een korte wandeling naar de Falkenuten (1096m). Dit gemakkelijk en goed aangelegde wandelpad is heel geschikt voor families met jonge kinderen en bovenaan geniet je van een 360° panoramisch uitzicht, met zicht op de Gaustatoppen, die op dat moment hoog in de wolken zat.

Na onze eenvoudige overnachting op een camping, maakten we ons klaar voor een nieuwe uitdaging: de Gaustatoppen beklimmen (1883m). We waren heel gelukkig met het heldere weer die ochtend. We begonnen rond 09u00 te klimmen over de rotsen en bereikten een 2-tal uur later de top vanwaar we ongeveer 1/6 van het Noorse vasteland konden aanschouwen. De top wordt gekenmerkt door de grote radiomast die er staat, maar vooral de hut waar een welverdiende wafel en koffie ons opwachtten, werd geapprecieerd.

Tijdens de hele wandeling was het pure verwennerij qua uitzichten. De gevoelstemperaturen op de top daarentegen werden door de snijdende wind als ijskoud ervaren. Toen we terug afdaalden, merkten we toch dat het wandelpad drukker belopen werd dan enkele uren voordien.

Die dag reden we nog verder naar Geilo, waar we gezellig kookten in een nieuwe blokhut van Geilolia Hyttetun. Onderweg reden we een bijzonder mooie weg langs de oostkant van de Hardangervidda.

De volgende ochtend moesten we tijdig aanwezig zijn in Haugastøl waar 2 mountainbikes klaarstonden om naar het station te fietsen. Daar namen we de fietsen mee op de trein naar Finse, het hoogstgelegen treinstation van Noorwegen. Hier maakten we kennis met het eerste sneeuwlaagje tijdens de reis. De blauwe Hardangerjökull gletsjer liet zich zien aan het begin van onze fietstocht over de Rallarvegen. Deze gravelweg werd destijds voorzien voor de aanleg van de spoorweg en doet nu dienst als populair fiets- en wandelpad. Toch kwamen we ook tijdens deze tocht nauwelijks volk tegen. Het was al eerder duidelijk dat het hoogseizoen al even ten einde gelopen was, maar ook het winderig weer verklaarde veel. De tocht zelf is niet moeilijk aangezien hij grotendeels bergaf loopt en bovendien geniet je van mooie kronkelpaden door het uitgesproken landschap van de Hardangervidda.

Na de tocht warmden we op in Haugastøl 1000 Moh en smulden we van een versgebakken pizza. We reden verder over weg 7 die bekroond is als een van de 18 mooiste wegen van Noorwegen tot aan Eidfjord. Hier maakten we nog een stop om de duizelingwekkende Vøringfoss waterval naar beneden te zien donderen. Tenslotte bereikten we Osa aan de Hardangerfjord, waar we sliepen in een ubergezellige joert van het Hardanger Basecamp. Die avond kochten we broodjes en grillworsten die we boven het kampvuur roosterden. De volgende ochtend werden we gewekt met een pannenkoekenontbijt. Onze geplande kajaktocht op de fjord viel letterlijk in het water, want het hield niet op met regenen, gieten deze keer. We besloten de omgeving met de auto te verkennen en trokken de desolate bergen in rond Osa. Ondanks dat we nauwelijks konden uitstappen door de wind en regen, was dit wel een spectaculaire beleving. Watervallen waren extra krachtig en werden weggeblazen door de wind en het landschap veranderde snel in een bijna buitenaards maanlandschap.

We gingen ook uitgebreid lunchen in het Brakanes Hotel in Ulvik met zicht op de fjord. ’s Avonds kostte het ons meer moeite om het kampvuur aan te steken door het natte hout. Toch slaagden we er in zodat we onze marshmellows boven het vuur spiesden.

De volgende dag stond een lange rit op het programma die ons langs heel verschillende landschappen voerde. Via Voss reden we richting Gudvangen en Flåm, gekend van de Flåmsbanatrein, maar ook van de smalle Naerøyfjord. Hoewel dit een toeristischer gebied is, heeft dit wel zijn redenen. De bergen zijn er zo mooi, het landschap is er ingesneden door de smalle, maar oh zo diepe fjorden. Vanaf Aurland reden we de bergpas op, de Aurlandsvegen of ook wel de Snøvegen genoemd. En ja, de Snøvegen lag inderdaad ingesneeuwd en was al gesloten tot volgende zomer. We konden enkel nog het uitkijkplatform van Stegastein bereiken en waren dan genoodzaakt om de lange Aurlandstunnel te nemen. Minder fijn dan de bergpas, maar wel een stukje sneller.

We maakten nog een stop aan de staafkerk van Borgund, die ik zelf heel mooi vond door de drakenmotieven aan de buitenzijde.

Hoe meer we richting Jotunheimen kwamen, hoe roestkleuriger de landschappen werden. Het ultieme herfstgevoel was terug. Toen we een foto wilden nemen van dit kleurenpallet, zagen we plots een hele kudde rendieren, waaronder zelfs een wit! Prachtig om deze dieren ook te zien tijdens deze reis. Verderop zagen we er nog meer.

Bijna aangekomen in het Eidsbugården Hotel, dwarrelden de eerste sneeuwvlokken tegen onze voorruit. Al snel werd het dunne laagje sneeuw van een halve centimeter een laag van 10 centimeter. En die nacht bleef het sneeuwen. We installeerden ons in het hotel, genoten van de uitstekende keuken en waanden ons in een winterwonderland. De volgende dag was het even improviseren. De wandelingen die we eerst voorzien hadden waren door de aanwezigheid van de sneeuw moeilijker terug te vinden. We besloten naar de Utsikten te wandelen. Dit is een eenvoudigere wandeling die in de zomer op 2u gewandeld kan worden. Hoe hoger we klommen, des te dieper de sneeuw werd. Op een moment zakte ik tot aan mijn knieën weg in de sneeuw.

Net voor de top te bereiken, kwamen de hotelmedewerkers achter ons aan tijdens hun voormiddagactiviteit. Zij vergezelden ons mee tot boven, waar we een fenomenaal uitzicht hadden over de toppen van Jotunheimen. Terug onderweg naar de vallei, maakten we nog tijd voor sneeuwpret: naar beneden glijden, een sneeuwengel maken,… We nuttigden onze picknick buiten en gingen ons opwarmen aan de open haard.

De reis kwam aan zijn einde. Na een lange rit naar Oslo, hadden we nog een vrije namiddag in de hoofdstad. We bezochten een gezellig foodmarket, gingen shoppen in een trendy wijk, bezochten enkele highlights als het operagebouw en gingen ’s avonds de wijk Akerbrygge opzoeken. De volgende morgen kochten we nog enkele chocolaatjes bij Freya en zagen we het schip van Colorline terug in de haven liggen. Het was tijd om afscheid te nemen van een van onze favoriete landen. Gelukkig was het geen ‘vaarwel’, maar een ‘tot gauw’!