Reisverslag unieke expeditie in Groenland

Al meer dan tien jaar organiseert reisleider Willy Wouters een unieke expeditie met een houten zeilschip in Groenland. Aan boord van de Opal worden de deelnemers ondergedompeld in een wereld van eindeloos daglicht, majestueuze landschappen en onverwachte ontmoetingen met de natuur. Dirk Van Hessche reisde mee en nam onderweg de tijd om zijn indrukken vast te leggen in notities. Hieronder lees je zijn persoonlijke reisverslag.

Matroos Lucia raadt me aan minstens één keer een zonsopgang te ervaren in het hoge noorden. Maar wanneer is dat juist? De zon zal vermoedelijk wel ondergaan en dus ook weer opkomen, anders zou Lucia dit niet suggereren. Echter is het lastig om dit te bevestigen want met zoveel bergen rond onze boot is de zon meestal verborgen. Vaak zijn het ook de wolken die het zicht op de horizon belemmeren. Ik zou moeten vertrouwen op Lucia’s woorden, maar ik blijf twijfelen.

Het eindeloze daglicht maakt het bovendien moeilijk om de tijd bij te houden. Zonder referentie weet je hier nooit hoe laat het is. Ik heb besloten om dit te omarmen en niet op mijn horloge te kijken. Dit is immers een unieke kans om eens helemaal op het ritme van mijn lichaam te leven, om de relativiteit van tijd te ervaren. Hier op ons schip Opal lijkt er altijd wel iets te doen of te zien, waardoor verveling ondanks een zee van tijd geen kans krijgt. Omdat dag en nacht gelijk zijn aan elkaar heb ik geen nood om een hele nacht te slapen. Wanneer de vermoeidheid toeslaat, doe ik gewoon een dutje, ongeacht het tijdstip.

Op een ochtend, wanneer ik vermoed dat het bijna zonsopgang is, begeef ik me naar het dek met Lucia’s woorden in gedachten. Ik geniet van een onbeschrijfelijk subliem landschap! Plotseling verschijnt er een volledige regenboog zonder veranderingen in het weer. Dit bevestigt de naderende zonsopgang.  Ik ben onder de indruk van deze unieke ervaring. Donkere, koperrode wolken hangen boven de bergen. De weerspiegeling in het water komt dreigend over. Het voelt alsof ik de enige persoon op aarde ben die dit ziet, wat me aanzet tot een moment van reflectie en meditatie.

Willy, onze reisleider, leidt ons met deskundige kennis door het gebied. We verwachten grote dieren te zien, maar zijn dankbaar voor de ontmoetingen met een muskusos en een poolvos. Willy is blij dat er vandaag wolken zijn. “Anders is het hier zo leeg”, zegt hij. Op onze vraag wat er straks op het programma staat onthult hij slechts geringe informatie over de eerstvolgende activiteit. Hij bouwt de reis op als een thriller. Spannend en zeer verstandig. We zouden bijna vergeten dat we hier in de wildernis zijn. Het idyllisch groen en alle andere herfstkleuren in van het permafrost geven je een vals gevoel van vertrouwen en veiligheid. Je weet nooit welke plotse gebeurtenis het reisschema kan veranderen. Daarom is het niet slecht om geen irreële verwachtingen te creëren.

Tijdens wandelingen laat ik mezelf vaak achteraan lopen, om mijn eigen tempo te volgen én te genieten van de stilte. Na een wandeling bereidt kok Sulby verse vis op de barbecue. Terwijl we genieten van deze heerlijke maaltijd, praten we over inspiratiebronnen zoals Syd Barrett. Deze verbindende gesprekken verrijken mijn ervaring aan boord.

De volgende ochtend word ik wakker vanwege een plotse deining. Ik ga kijken op het dek, we bevinden ons te midden van ijsbergen. Voordat ik aan deze reis begon, had ik een stereotype beeld van een ijsberg. Je kent het wel, een groot stuk wit ijs met een piramidale vorm, waarvan het merendeel zich onder de waterspiegel bevindt. Hoewel dat laatste waar is, realiseerde ik me dat het idee van een witte ijsberg slechts een simplistische voorstelling was. IJsbergen kunnen namelijk verschillende kleuren hebben, waaronder zwart, blauw en zelfs doorzichtig. Bovendien lijkt de diversiteit in vormen eindeloos te zijn. Net zoals bij wolken kan je er zoveel dingen in herkennen. Ik zie een zeehond, een Dorische zuil, een strijkijzer of is dat eerder een omgewaaide schoen? Ik zie de top van het vrijheidsbeeld, een voetbalveld en een duikboot…

We sluiten de reis af met een streepje noorderlicht. Dagen na de terugkeer voel ik mijn lichaam nog nagenieten en wil ik de subtiele schommeling van de boot behouden. Ik zou de gebeurtenissen van de afgelopen week niet willen labelen met het eenvoudige woord ‘reis’. Ik zie het eerder als een reeks topbelevenissen die ik als eeuwigdurende herinneringen wil blijven koesteren. Om de nadorst te temmen herlees ik deze tekst steeds weer. Op aanraden van Willy verdiep ik me ook in MacFarlane’s “Old Ways”, in originele versie. Nieuwe reisideeën borrelen alweer op.

Ga jij mee op expeditie naar de Hoge Arctis? Lees hier meer over de expeditie naar Oost-Groenland of contacteer onze specialisten voor meer info.

#wildvanhethogenoorden